Verhaal

29-11-2006 Een prachtige dag, de zon schijnt en mijn 18-jarige zoon Timothy is thuisgekomen om zijn auto te poetsen. De hele middag poetst hij hem blinkend schoon van binnen en van buiten. Tegen 17 uur is de klus geklaard en rijdt hij blij en trots terug naar zijn kot in Genk. Nee, blijven eten wil hij niet, want Els, zijn kotmadam, gaat echte frieten bakken.
17.30 uur slaat het noodlot toe: hij rijdt op een voorrangsweg en Pierre Reynders uit Riemst staat te wachten in een zijstraat van links, en ziet Timothy niet aankomen, of wilde hij er soms nog even gauw voor door? De klap is enorm, Timothy zit 45 minuten beklemd in zijn auto, en als hij eruit gezaagd is blijkt pas hoe zwaargewond hij is. De hulpverleners betwijfelen of ze hem wel levend in het ziekenhuis krijgen. De hele nacht wordt hij geopereerd, het plan is om hem in slaap te houden, maar dat gaat niet omdat zijn longen gekneusd zijn. Zijn hele gezicht is gebroken, dat moet na 4 dagen geopereerd worden, en verder doen de artsen niets dan “damage control” en wij, zijn ouders, weten dan nog steeds niet wat er allemaal mis is. Uiteindelijk blijkt het dus een volledig gebroken gezicht, 1 gebroken hand en pols, 1 verbrijzelde hand, 1 gebroken been en 1 verbrijzeld been, een lek in het hersenvlies waardoor het hersenvocht door zijn neus naar buiten komt en al zijn tanden staan los en zijn beschadigd.

Na 8 dagen Intensive Care en de rest op en 1-persoonskamer komt hij 16 december thuis, zwaar gehavend maar blij. 6 dagen na het ongeluk hadden we telefonisch contact met Reynders en werd afgesproken dat hij bij Timothy op bezoek zou komen. Dat gebeurde een week later. Reynders zei tijdens het bezoek dat het allemaal zijn schuld was en toen verzekerde hij Timothy dat hij zich nergens zorgen over hoefde te maken want hij was goed verzekerd en hij zou er persoonlijk voor zorgen dat het Timothy nergens aan ontbrak. Hij vertelde ook nog dat het wel jammer was dat hij net de omnium/All-risk verzekering van zijn landrover af had gehaald want dat deed hij maar 3 jaar. Timothy had medelijden met de man, zo’n dure auto in puin en niks betaald krijgen, wat erg! Bij het afscheid zei Reynders: “ik kom gauw terug, dan bel ik”. En dat heeft hij dus nooit gedaan.
Hij heeft nooit meer iets van zich laten horen, geen kerstkaart, geen verjaardagskaart, geen telefoontje, niets. Maar wat hij wel gedaan heeft is op 30 november ’s ochtends om 11.30 uur zijn verklaring van direct na het ongeluk intrekken en Timothy de schuld geven! Timothy zou zonder licht en te hard gereden hebben, en hij had de auto pas 4 dagen. Hoe wist hij dat de auto pas 4 dagen oud was? Waarschijnlijk heeft hij dat in het politiebusje direct na het ongeluk gezien. Wat ben je voor een man, als je net zo’n gruwelijk ongeluk veroorzaakt hebt, dat je dat soort dingen opneemt? Gelukkig hield Timothy’s verzekering die aansprakelijkheidseis tegen tot in februari, want ze wisten hoe zwaargewond hij was. Maar toen Timothy die brief las zag hij eruit alsof zijn gezicht weer in stukken was geslagen. Al die tijd had ik hem niet zien huilen, maar nu huilde hij hartverscheurend: “eerst rijdt hij mij aan gort, en nu zegt hij ook nog dat het mijn schuld is”. Natuurlijk konden we dat snel weerleggen, maar de schade was wel al toegebracht, voordien had Timothy nog steeds vertrouwen in Reynders; hij wist zeker dat die nog zou komen, dat had hij immers in het ziekenhuis beloofd! Nu ging hij het steeds donkerder zien, want ook de AXA liet niet van zich horen. Hij begon zich zorgen te maken over de kosten, want de rekeningen stapelden zich op, en nu Reynders zo’n verklaring had afgegeven moest hij ook nog een advocaat hebben. Gelukkig konden wij dat wel betalen, maar toch..

De revalidatie leek goed te verlopen, maar toch waren er ook tegenslagen, zijn gezicht was niet goed gereconstrueerd, dus dat moest opnieuw, zijn been bleek ruim 2 cm korter dan t andere te zijn, de pijn in zijn hand, knie, heup en mond werd niet minder, .. na de 2e gezichtsoperatie zag zijn gezicht er best goed uit, maar het bleven 2 gezichten; 1 hol en 1 bol gezicht. Zijn brede neus vond hij afschuwelijk. Hij maakte zich zorgen over zijn gezondheid en na zoveel röntgenfoto’s (±350) over zijn vruchtbaarheid.
6 maanden na het ongeluk kon hij nog steeds niet ruiken en weinig proeven, zijn eetgewoonte was totaal veranderd (eerst at hij heel veel fruit, nu alleen nog chocolade), had geen gevoel in de rechterkant van zijn gezicht en de helft van zijn lippen. Hij kon nog steeds niets hards eten en had nog steeds een “knikker” in zijn onderlip. Veel pijn aan zijn tanden, maar de afspraak met zijn eigen tandarts mocht niet doorgaan van AXA, want er moest eerst een tandarts van hun naar kijken. Geen aansprakelijkheid aanvaarden, maar wel eisen stellen! 12 juni had hij een afspraak bij de orthopeed en die had niet echt goed nieuws: zijn hand en heup nog niet opereren, de pijnlijkste schroef in zijn knie mocht er wel uit, maar onder narcose en weer met krukken. De pinnen in zijn benen moeten er volgend jaar uit, en aan het lengteverschil was niets te doen.

Vorig jaar had ik een vrolijke sportieve zoon, fitnessen, hardlopen, zwemmen en met de racefiets erop uit vond hij heerlijk. Van drugs moest hij niets hebben want “die veranderen je persoonlijkheid”. Hij was erg populair bij de meisjes, had veel vrienden en vond het geweldig: eindelijk op kot! Dit jaar had ik een zoon, die nog steeds heel vrolijk kon zijn, maar die als niemand keek heel somber voor zich uit zat te kijken, heel snel moe, zich niet meer kon concentreren en de snelle handige jongen was langzaam en onhandig geworden, overal tegenaan lopen en dingen uit zijn handen laten vallen. Het knoeien onder het eten vond hij vreselijk, vooral omdat hij niet voelde dat het gebeurde.
Gelukkig had hij veel goede vrienden die hem op sleeptouw namen, maar ja, door de week heeft iedereen zijn eigen bezigheden en hij zat thuis, en nu komt de zomer met het mooie weer, dus gaan ze naar het zwembad maar Timothy wil niet mee, met al die littekens en in zijn zwembroek valt het mank lopen nog meer op. Ze gaan met z’n allen op vakantie en ze hebben hem meegevraagd, maar nee, niet naar het strand, misschien wel wat operaties? Die hoop werd 12 juni in de grond geboord en eigenlijk ook de hoop dat hij in september weer het studentenleven kon hervatten. Wat het precies was zullen we nooit weten, maar 15 juni belde hij op en zei heel rustig “mam, ik kom nooit meer thuis”. De volgende avond bleek dat hij uit het leven was gestapt. Hij liet een brief achter dat hij het niet meer aankon. Zijn ziekte proces, zijn aansprakelijkheid, het was hem allemaal te veel geworden.

Ik stel Pierre Reynders en AXA hiervoor aansprakelijk, Reynders veroorzaakte op 29 november een ongeluk, 30 november werd hij een leugenaar en 15 juni werd hij een moordenaar. AXA is medeplichtig omdat ze niets gedaan hebben om het hem ook maar iets gemakkelijker te maken, ze hebben juist alles gedaan om het moeilijker te maken, zodat ze geld kunnen besparen ten koste van een mensenleven. Dat is gelukt, want ze hoeven hem nu geen levenslange invaliditeit uit te betalen. Reynders en AXA hebben Timothy letterlijk en figuurlijk geestelijk en lichamelijk kapot gemaakt! AXA kan weer miljoenen winst maken en het volgende verkeersslachtoffer maken ze weer gek! Daarom schrijf ik deze brief, zodat ze zich misschien eens realiseren dat het om mensen gaat. Er werd tussen de schadelijders en NV AXA BELGIUM een minnelijke regeling getroffen overeenkomstig te Wet op de Landsverzekeringsovereenkomsten en de Wet op de Aansprakelijkheid Motorvoertuigen.