Vrijdag 1-12-2006

Hij is wakker gemaakt omdat zijn ademhaling te zwak werd (hij heeft 2 gekneusde longen). Phillippe, zijn verpleger, heeft hem de krant laten zien. Hij is helemaal kapot van zijn auto want hij beseft absoluut niet wat er met hem aan de hand is.

Hij heeft vele wonden, we weten niet eens hoeveel! Gelukkig zit hij zwaar onder de pijnstilling.

7 uur, stabiele nacht, maar de CO² in zijn bloed is te hoog daarom krijgt hij extra zuurstof.

Middagbezoek: het gaat goed, ze hebben zijn handen ingegipst, hij mag en kan zelf drinken maar eten gaat niet vanwege de gebroken kaak. Hij maakt grapjes en we hebben ongeloofelijk gelachen. Hij praatte ook vrij duidelijk dus we gingen helemaal blij naar huis.

's Avonds kwamen we heel optimistisch binnen en we schrokken ons rot; hij ligt weer aan de zuurstof, kan zich niet bewegen en heeft héél héél veel pijn. Hij kan nauwelijks praten en voelt zich zo slecht dat hij zegt: "Ik voel me alsof ik nooit meer wakker word". Dan blijkt ook nog dat hij koorts heeft! Alle blijheid is weg, 't was erg stil op de terugweg, wat moeten we zeggen? Ik kon alleen maar huilen.

23 uur: het gaat iets beter, de koorts is weg en hij slaapt.